رفت تا دامنش از گرد زمين پاک بماند

آسماني‏تر از آن بود که در خاک بماند

از دل برکه‏ي شب سر زد و تابيد به خورشيد

تا دل روشن نيلوفري‏اش پاک بماند

دل و دامان شب آنگونه ز سوز دم او سوخت

که گريبان سحر تا به ابد چاک بماند

خوشه سرمست رسيدن شد و از شاخه فرو ريخت

تا که در خاک رگ و ريشه‏ي اين تاک بماند

هر چه ديديم از اين چشم ، همه نقش برآب است

نيست نقشي که در آيينه‏ي ادراک بماند

جز صداي سخن عشق صدايي نشنيدم

که در اين همهمه‏ي گنبد افلاک بماند

شعر از شاعر واژه ها، زنده ياد: قيصر امين پور