استقلال یه بار دیگه با قلعه نویی قهرمان شد و ثابت  کرد چیزی از پیروزی کم نداره. جشن قهرمانیش هم واقعا بهتر از پیروزی بود. نشون داد زیبایی جشن قهرمانی به جلف بازی و حرکات آکروباتیک! نیست.  یه سرمربی با ابهت هم می تونه یه تیم رو قهرمان کنه و یه کاپیتان می تونه خداحافظیشو این طور تموم کنه:هیچ وقت منو روی نیمکت تیمی مقابل استقلال نخواهید دید.

زنده باد استقلال!